Alle beschikbare artikels...
Een rustig weekje 04/12/2023
We zouden afgelopen maandag route 40 naar het zuiden nemen, maar Louis besloot daar anders over, hij was ziek en hield niet op met overgeven, dus zijn we een extra dag op Los Olivos gebleven. Het had zo moeten zijn want Carlos maakte van de gelegenheid gebruik om mij over zijn motor te vertellen, een KTM 990 Adventure uit 2007 met een probleem aan de koppelingshendel. Het kostte meer tijd om een spuit, een stuk slang en een beetje minerale olie te verzamelen dan om het handvat te ontluchten. Wij hebben van deze reparatie gebruik gemaakt om een proefrit te maken met Leon en hebben helaas het voorwiel lek gereden toen we iets te snel via de weg een rivier overstaken met scherpe randen, een posada, zoals ze dat hier noemen.
Omdat Louis zich veel beter voelde , zijn we dinsdagmiddag op pad gegaan, na de school van de kinderen en de lunch. We stopten bij een dam in Chañarmuyo waar het leuk was om in de rivier te wandelen. We hadden gepland om de volgende dag rond Famatina te overnachten, maar omdat de wandeling naar de grot “de Las Brujas” korter was dan verwacht en de plek niet echt geweldig was, vervolgden we de weg naar Chilecito. Het was wel indrukwekkend om het waterreservoir naast Famatina helemaal geel te zien, de kleur van de zwavel die het bevat.
Om in Chilecito de stad te kunnen bezoeken en ons voertuig in alle veiligheid achter te kunnen laten, kozen we voor een camping genaamd IntiHuasi met de slogan ''Ontmoetingsplaats'', een plaats met een vrij mooie alternatieve stijl met lemen gebouwen, een gemeenschappelijke keuken , een bar en een kleine supermarkt. Vanaf de camping bracht een klein pad door de heuvel ons naar de voet van het Cristo del Portezuelo-monument, vandaar konden we gewoon de trappen afdalen om het stadscentrum te bereiken, niet heel ver daar vandaan.
Nadat Rosanne ons had verteld over de beroemde Cable Carril, waren we allemaal gemotiveerd om erin te klimmen en misschien de La Mejicana-mijn op 4600 meter te bezoeken, maar tot onze spijt is het alleen maar een historisch monument, de Cable Carril wordt sinds 1927 niet meer gebruikt. We hebben wel het museum van deze kabelbaan bezocht, de kabelbaan werd gebouwd tussen 1902 en 1905 door de Duitsers. Het was interessant om de instrumenten van die tijd te zien, vooral de telefoons, waaronder de eerste mobiele telefoons. Toen we het museum verlieten, omdat we voor deze dag niets anders gepland hadden, maakten we van de gelegenheid gebruik om op een van de terrassen op het centrale plein te eten.
Wanneer we terugkeren op de camping en zeggen dat we haltes 2 en 3 van de beroemde Cable Carril willen bezoeken, vernemen we dat er tussen de twee stations een plaats is genaamd Union de los dos Rios. Deze plaats is niets anders dan de kruising van twee rivieren, de ene heeft een gele kleur en de andere heeft een blauwachtige tint vanwege het zilver dat afkomstig was van de mijnbouwactiviteiten van die tijd. Het was een prachtig gezicht om dit kleurrijke knooppunt op de weg richting station 3 te zien.
Na een paar kilometer zandweg en een korte wandeling van ongeveer twintig minuten kwamen we aan bij het beroemde station nr3. De dag ervoor in het museum werd ons uitgelegd dat de stoommachines ongeveer 1 ton hout verbruikte per 45 minuten de kabelbaan in gang houden, toen we de installatie in dit station – die nog steeds intact was – zagen, begrepen we alles veel beter, vooral toen we tegen onszelf zeiden dat er 9 stations in totaal waren. Doordat dit bouwwerk, door de Duitsers gebouwd, iets meer dan twintig jaar door de Engelsen werd geëxploiteerd, begrijpen we al snel waarom er in dit dorre gebied geen bomen meer over zijn.
Gezien het tijdstip waarop we klaar waren met de wandeling, hebben we besloten terug te keren naar de camping IntiHuasi. Omdat niets toevallig gebeurt, werd ik bij aankomst bijna meteen gevraagd of ik een korte video wilde maken met mijn drone. Omdat het een leuke plek was, kon ik het niet weigeren en maakte de volgende dag onderstaande video.
Deze zondag gingen we weer op pad via de Cuesta de Miranda, prachtige rode bergen waar we een korte wandeling in een kloof maakten. Kort omdat we al snel meer moesten klimmen dan wandelen en we liever stopten voor de veiligheid van onze kinderen. We vervolgden de weg naar Villa Unión waar we zullen overnachten en daarna onze reis richting Mendoza zullen doorzetten.