Alle beschikbare artikels...
Natuur, olijven en wijn 12/12/2023
We rijden verder richting het Zuiden op de Ruta 40, we kruisen vooral door woestijnlandschappen. Wat wel prachtig is zijn de rotsen en bergen met al hun verschillende kleuren: rood, groen, geel, wit, grijs, zwart, … bij elke wandeling staan we verbaasd hoe het allemaal in een korte tijde kan veranderen. Bij “Reserva Banda Florida” in Villa Union, de “Vallecito Encantado” bij Guandacol, de “Area Natural la Ciénaga” naast Hauco, keken we onze ogen uit door de kliffen en canyons.
We voelen de zomer aankomen en de temperaturen stijgen, soms wel tot 40°C overdag in dit deel van het land, zelfs op 1000m hoogte. Onze voorbije stopplaatsen waren steeds wel prachtig, ook al konden we ons niet altijd goed beschermen tegen de wind, die hier toch wel hard waait en die we goed voelen in onze daktent. Dit is trouwens een van de grootste nadelen van ons klein huisje op wielen, want onze 4x4 geeft ons daarentegen wel veel vrijheid. We houden niet meer bij hoeveel smalle steile paden, soms van zand, we hebben moeten nemen om op onze plaats te kunnen komen. De meeste hobbelpaden over stenen waren te doen met een gewone auto, toch twijfel ik dat de stukken door het zand of een rivier – waar ik de trage 4x4 stand heb moeten inschakelen – een succes zouden zijn geweest.
In het midden van week zijn we aangekomen in San Juan waar we hebben geslapen in tuin van Gladys. We hebben het stadscentrum bezocht: de kathedraal “San Juan Bautista”, de klokkentoren, het “Casa Natal de Sarmiento” et het museum van de olijf “Don Julio”. Toen we aankwamen bij de kathedraal waren we verbaasd hoe modern het eruit zacht, snel begrepen we, na een bezoek aan de kelder, dat de stad opnieuw is gebouwd na een grote aardbeving in 1944. Trouwens, tijdens ons bezoek aan de “Casa Natal de Sarmiento” kwamen we erachter dat de stad al meerdere aardbevingen heeft moeten doorstaan, de recentste waren in 1977 en in 2021. In dit huis waar we de tradities en het leven van het oude San Juan leerden kennen, voelden we ook dat we in een meer Europees deel van het land zijn gekomen, hier waren er veel gelijkenissen met Spanje. We sluiten de dag af met een bezoekje aan het museum van de olijf en het was leuk om te zien dat een deel van de machines die gebruikt werden toen uit Frankrijk kwamen, en dan nog uit Carcassonne.
We konden San Juan niet verlaten zonder een bodega (wijnboerderij) te bezoeken. Ook al hebben we geleerd dat de eerste druiven geïmporteerd zijn naar Zuid-Amerika in de 16e eeuw in Peru, de eerste bodega’s in deze regio zijn gesticht in het begin van de jaren 1900. Wij hebben de bodega van “Las Marianas” bezocht, één van de eerste in de provincie van San Juan, het is gesticht in 1928. Het gebouw, dat leek op een haciënda uit Zuid-Spanje, heeft 70 jaar leeg gestaan voordat in 2003 het opnieuw in gebruik is genomen. Sindsdien, produceren ze een jonge wijn van goede kwaliteit, wat we ook kunnen merken aan de vele medailles die ze over de jaren heen hebben ontvangen.
Omdat de weg naar Mendoza nog lang was, hebben we gekozen om een nacht in de “Quebrada de la Flecha” te slapen, waar we twee grote grotten hebben kunnen bewonderen. Na 18km op een piste waar we niemand tegenkwamen, kwamen we aan in een immense canyon recht uit de films van “Indiana Jones”, wat Rosanne ons vaak vertelt. Het is waar dat bij aankomst het geroep van de Guacho’s op hun paard en de onweerslucht een speciaal gevoel gaven aan deze plaats.
We verlaten de canyon en rijden verder tot Mendoza, want ertussen is enkel de grote wegcontrole bij aankomst in de Provincie van Mendoza, het enigste teken van leven. Deze wegcontrole, met 3 posten; afmetingen en wegen van voertuigen, politie en daarna controle voor fruit en groenten, was de striktste van de hele reis. We zitten nu in Mendoza en bereiden onze reis door Chili voor.