Alle beschikbare artikels...
Vulkanen, meren en rivieren 01/01/2024
We staken de grens over via Paso Cardenal Antonio Samoré. Vanaf de Chileense kant kregen we uitzicht op meerdere vulkanen, waaronder de Casablanca-vulkaan die eruit zag alsof hij rechtstreeks uit een film kwam. Omdat het Chileense deel erg groen was, waren we benieuwd wat de Argentijnse kant op deze hoogte voor ons in petto zou hebben. Na wat douaneformaliteiten in Chili om het land te verlaten en daarna weer aan de kant van Argentië om het land binnen te komen, begrepen we al snel dat het binnentreden in Argentinië veel minder streng is dan bij Chili.
Het noordelijke deel dat we net hadden bezocht was erg droog door een ernstig watertekort, dit deel, daarentegen, is erg groen en kent veel meren en rivieren. We beginnen op de route van de 7 meren om San Martin de Los Andes te bereiken. De weg tussen de meren is erg mooi en geeft de indruk alsof je in Canada bent, net als het stadje San Martin met zijn houten gebouwen.
Daar kwamen we zaterdagochtend aan, deden kerstinkopen en gingen samen met Cassiopée, Julien en Lily aan de rand van het meer Lolog staan. We vierden allemaal samen Kerstmis aan het meer en waren zelfs verrast door cadeautjes van de Kerstman voor de kinderen aan de voet van onze voertuigen. Het was nog steeds vreemd om 25 december aan de rand van een meer door te brengen op een zomerdag met 30°C. Ik vraag me nog steeds af of de Kerstman langskwam in een Bermuda-shirt of dat hij gekleed was net zoals thuis.
We nemen afscheid van onze vrienden “@Jtemmeneauvan” dinsdagochtend en rijden noordwaarts over de beroemde Ruta 40 naar Junín de Los Andes. We verlaten deze weg om Aluminé te bereiken en maken een lus in Mapuche-gebied (inheemse bevolking) langs de ripio (landweg met stenen) RP11 die door Moquehue loopt, tot aan Villa Pehuenia. Het meest indrukwekkend waren de Pehuéns, typische bomen voor deze regio die volgens de Mapuche dateren uit de tijd van de dinosauriërs omdat ze maar één centimeter per tien jaar groeien.
Nadat we hadden vernomen dat we naar de top van de Batea Mahuida-vulkaan konden rijden, maakten we een korte omweg. Aangekomen aan de voet van de vulkaan waren we onder de indruk van de helling en tegelijkertijd een beetje teleurgesteld dat de auto's daar geparkeerd stonden. Ik stopte even en vroeg aan de eerste persoon die we passeerden of we door konden rijden en zijn antwoord was: ''Ik weet het niet, maar ik ben niet degene die je zal komen helpen...'' en begint te lachen. Rosanne had in één van de commentaren gelezen dat de hellingshoek 45° was en dat je een echte 4x4 nodig had om omhoog te gaan, gelukkig was het maar 25°, maar het was toch behoorlijk indrukwekkend. Het uitzicht vanaf de top van de vulkaan was heel mooi en dat van de binnenkant van de krater, van onderaf gezien, echt majestueus.
Omdat het heel erg waaide die dag, nemen we de ripio richting Las Lajas en zochten een beschutte plek voor de nacht. Helaas, omdat dit deel van de weg in aanbouw was, hebben we eerst 35 km van ripio moeten doen, daarna een deel over geasfalteerde wegen om bijna Las Lajas te bereiken om een plek uit de wind te vinden. Toen we daar eenmaal aankwamen, waren we niet de enige: enkele Guachos hadden de plek ingepalmd met hun kudde geiten en schapen. Deze klimmen, net als in Frankrijk, in de zomer naar de hoogten van de berg. Gelukkig hebben we ze niet gestoord en konden we de nacht naast hen doorbrengen.
De volgende dag laten we route 40 weer opzij om eerst Caviahue te bereiken en de korte wandeling naar de Cascadas del Agrio te maken, waarvan er vier zijn. Vervolgens, na een korte pauze in de stad, zijn we naar de beroemde Salto del Agrio gegaan die Greg, de Fransman die we in El Mollar hebben ontmoet, ons had aanbevolen. We waren bij aankomst onder de indruk van deze waterval van ruim 45 meter hoog, maar hebben, nog steeds op aanraden van Greg, daar geslapen en kort na zonsopgang bleek het schitterend te zijn.
Na enkele foto’s en een paar dronevluchten legden we de 110 kilometer van ripio af om route 40 net onder Chos Malal te bereiken. We stopten bij een camping, Parador Guachito Gil, die net was geopend en brachten de nacht door tussen de kippen, kuikens, hanen en ganzen. De eigenaren van het terrein waren buitengewoon aardig en super gastvrij. Terwijl ik een kleine onderhoudsbeurt aan de auto deed, de banden opnieuw oppompte, de luchtfilter schoonmaakte en de radiateurs afstofte, maakte hij voor mij de carrosserie schoon. Ik had nog net tijd om een foto te maken van woordjes geschreven door Louis Omdat hij in de eerste klas zit, vindt hij het leuk om op de auto te schrijven wanneer die helemaal onder het stof zit :).
Ook al vonden de kinderen al die dieren van de camping zo enig, ik heb lang liggen nadenken in mijn bed over hoe lekker een gevulde haan wel niet zou zijn voor Oudejaarsavond toen hij om 5h30 ’s ochtends begon te kraaien. We sluiten het jaar af op het asfalt van de beroemde Ruta 40, in de komende paar dagen hebben we nog enkele stukken ripio te doen.
Gelukkig nieuwjaar iedereen!!! Dat 2024 vol geluk mag zijn :)