Alle beschikbare artikels...
Canyons en ripio 07/01/2024
We dachten dat we klaar waren met de ripio (wegen vol stenen), maar dat was buiten het deel route zonder het asfalt gerekend tussen Barrancas en Bardas Blanca. Dit stuk van ongeveer 100 km was toen voor ons het meest verschrikkelijke dat we op onze reis zijn tegen gekomen. Julien had ons ook gewaarschuwd dat dit deel in behoorlijk slechte staat was. Samen met Cassiopé vertelden ze ons met Kerstmis over hun bezoek aan de Caverna de las Brujas in Bardas Blancas en de omslachtigheid om entreekaartjes tot deze grot te reserveren. Helaas konden we, zelfs nadat we waren gewaarschuwd en onze reservering vooraf via internet hadden gemaakt, onze betaling niet in een ''pago facil'' doen, omdat we er geen enkel tegenkwamen op onze hele reis van 300 km tot in Bardas Blancas, en in dit dorpje was er ook niets. We moesten daarom 65 km extra doen naar Mallargüe en de volgende dag terug om deze grot te bezoeken, maar onze rondleiding was wel de omweg waard.
We volgden trouw ons programma, nog steeds op advies van Greg, en gingen naar de Thermen van Sosneado, een hotel gebouwd in 1938 en verlaten sinds 1953. Omdat we 61 km ripio moesten doen die bekend waren voor hun verschrikkelijke staat en we een gekletter aan de voorwielen hoorden, twijfelden we aan de haalbaarheid van de weg naar deze locatie. Toen ik terugkwam na het bezoek aan de grot op de gemeentecamping van Mallagüe, begon ik een van de voorwielen los te maken om de omvang van de schade te controleren. Het lawaai, dat niet ernstig was, werd veroorzaakt door de voorremklauwen, of in ieder geval door de glijstangen waarvan het weinige resterende vet helemaal was opgedroogd. Voordat ik de volgende dag weer op pad zou gaan, ging ik met Leon en Louis aan de slag om de remklauwen te demonteren / smeren / weer in elkaar te zetten om de reis rustiger te kunnen voortzetten.
Nadat het probleem volledig was opgelost, pakken we eindelijk de 61 km van Ripio aan met twee rivierovergangen om het beroemde verlaten hotel te bereiken. Als we bij aankomst blij waren dat we een pick-up hadden die was uitgerust zoals vrijwel alle andere voertuigen ter plekke, behalve dan een Duster 4x4 en een Toyota Corrolla Cross, waren we heel verrast een Fiat Uno te vinden verstopt achter het gebouw en de wandelaar die erbij hoorde met een doorzettingsvermogen om “U” tegen te zeggen. We vragen ons nog steeds af hoe hij de twee echt slechte rivierovergangen heeft kunnen oversteken. Omdat het deze dag erg winderig was, plan ik mijn Urbex-dronevluchten voor de volgende ochtend; normaal gezien begint de wind pas echt te waaien tegen een uur of 11u.
We maken ook kennis met een Argentijns koppel, afkomstig uit Buenos Aires, dat we twee dagen eerder op de camping in Mallargüe hadden ontmoet. We brachten de avond samen door met praten rond een Mate en maakten nachtfoto's van het hotel en de Melkweg. Omdat de Maan die avond pas om 02.00 uur zich zou laten zien, was de tijd ideaal voor deze activiteit.
De volgende ochtend vroeg, zodra de zon opkwam, haalde ik mijn drones tevoorschijn om mooie foto’s van het gebouw te maken. De foto-videosessie met de gestabiliseerde drone verliep zoals gepland, maar dit was bij mijn FPV-drone niet het geval. Ik weet niet of het te wijten was aan het overvloedige ijzer in de constructie of aan het soort steen dat ervoor werd gebruikt, maar zodra ik het gebouw naderde, viel mijn videosignaal weg. Ik heb nog steeds door een of twee ramen kunnen vliegen en door een gang kunnen racen, maar dat ging niet zonder stress.
We wensten de wandelaars die zich voorbereidden om drie dagen de bergen in te gaan om het Uruguayaanse vliegtuig te bezoeken dat in 1972 neerstortte veel succes, namen ons ontbijt, en begonnen daarna aan de terugreis van 61 km ripio. We namen de weg richting San Rafael en dachten dat de ripio eindelijk voorgoed achter ons lag. We besloten te stoppen bij een camping in Nihuil, nog geen 80 kilometer onder San Rafael, omdat in de commentaren van campings rond de stad San Rafael het woord diefstal helaas heel vaak voorkwam. Daar hebben we een prachtige onweersbui meegemaakt met een beetje regen, wat een genot om na zoveel droogte de regendruppels op je huid te voelen. De landschappen hier doen ons denken aan die van de woestijnen zoals verder naar het noorden, ook al zijn er echte rivieren gevuld met water.
Als we Nihuil verlaten, beginnen we aan de Canyon del Atuel met een ripio, iets dat Rosanne had vergeten te vertellen, misschien had ze nog niet genoeg gedaan ;). Ze had gelezen dat de kloof de omweg waard was, gemaakt van rotsformaties van vulkanen, de kleuren van de rotsen varieerden bij elke bocht totdat ze ons naar het Valle Grande-meer brachten, dat vanaf het panorama punt een prachtig uitzicht bood. We sloten de dag af met een enorm buxusdoolhof op een groot wijnlandgoed, waar onze twee jongens heerlijk hebben van genoten.
Deze week proberen we via San Luis Cordoba te bereiken om Matias te bezoeken voordat we de weg richting Uruguay nemen.