Alle beschikbare artikels...
Onze verblijf in Montevideo 10/09/2023
We verblijven nu al bijna 2 weken in Montevideo en als alles goed gaat, zou onze container deze avond moeten aankomen. Nadat we een beetje de geschiedenis van Uruguay hebben gelezen en het algemene enthousiasme voor voetbal hebben gezien – voetbalveldjes zijn overal en nergens te vinden, voetballen in veel winkels te koop – konden we de stad niet verlaten zonder het 100-jaar oude stadium met zijn voetbalmuseum te hebben bezocht.
We hebben hier tot onze grote verbazing ontdekt dat Uruguay hét voetbalteam was tijdens de jaren 30-50, met 2 Wereldbekers et 2 Olympische zeges. Vandaag is Uruguay nog steeds het land met de meeste voetbal trofeeën, nog voor Argentinië en Brazilië.
Wat het stadsleven betreft, zijn we hier ver verwijderd van de veiligheidsnormen, regels tegen vervuiling en hygiënestandaarden die ons doen en laten in Frankrijk beknotten. Op bouwwerven zien we krakkemikkige steigers snel in elkaar gezet, een simpele barrière gemaakt met enkele planken hout, er zijn enkel helmen en oorbeschermers te vinden op de bouwwerven, een lintje is soms het enigste om het nieuwe gaanpad af te bakenen op de weg, iedereen moet letten op zijn eigen veiligheid.
Op de wegen zien we nog goed de gevolgen van de crisis van de jaren 2000, zoals ik al eerder heb gezegd: of de auto’s zijn modern net zoals bij ons, of ze zijn minstens 15-20 jaar oud (als het niet meer is voor sommigen). We zien hier de beste modellen van de auto’s van vroeger rijden zoals Renault 9, Renault 11 en 12, Peugeot 504, Kevers, Toyota Starlet, … Ik zeg wel de beste modellen, want had ik geweten dat ze nog populair waren bij de jeugd hier, had ik zeker niet mijn Ford Escort van 1985 verkocht in het begin van de jaren 2000.
Ik probeer nu ook het verkeer te observeren, om mezelf voor te bereiden om hier te rijden en te begrijpen hoe de verkeersborden werken en alle eenrichtingsstraten met twee banen waar ze elkaar rechts en links passeren. Zo heb ik me gerealiseerd dat we hier dichter bij het ‘zien en vermijden’ van onze burgerluchtvaart zitten dan bij de regels van ons verkeer. Ik kan alleen maar denken aan de sticker op de achterkant van de auto van een goede Zwitserse vriend: “Irréductible conducteur jurassien” (“Onherleidbare Jura-chauffeur”).
Ook op straat is deze kloof nog steeds aanwezig, ook al hadden we in het begin de indruk dat een deel van de bevolking aan zijn lot werd overgelaten, nu hebben we gezien dat de sociale kant veel meer aanwezig is in de dagelijkse handelingen en gebaren . De vele daklozen die in veranda's, tenten in parken of op banken slapen, worden net als iedereen geaccepteerd en begroet. Daarmee bedoel ik dat mensen stoppen om met ze te praten, ze te groeten, sommigen gaan naar hun werk zoals iedereen. Ze zijn ook niet de enigen op straat, een ander deel van de bevolking, nauwelijks een beetje beter af, slaapt in auto's, een klein beetje warmer.
Iedereen probeert hier op zijn eigen manier rond te komen, zo installeren sommigen zich elke dag met hun standje op straat, anderen hebben hun garage veranderd in fietsenwinkel, nog anderen diversifiëren hun hoofdactiviteit omdat die niet genoeg oplevert, zoals computerwinkels die ijs verkopen bij de ingang, ze brengen allemaal kleur en vreugde waardoor Montevideo de omweg waard is.
Voor ons eindigt het avontuur in deze stad snel, maandag zouden we onze pick-up kunnen ophalen en daarna gaan we eerst noordwaarts naar het platteland om een veilige locatie te vinden waar we de auto goed kunnen inladen en organiseren voor de rest van de reis. We gaan dan wat verder uit onze comfortzone, want hier vind je op elke straathoek food-, doe-het-zelf- en elektronicawinkels.