Alle beschikbare artikels...
Terug in Montevideo 12/02/2024
We rijden iets sneller terug naar Montevideo dan verwacht. Maandag, na een ritje over de ronde brug van Laguna Garzón en een bezoek aan het Museum van de Zee in Punta del Este, kreeg onze auto pech. Dit keer was het iets minder grappig omdat het probleem kwam van de drukregelaar van de injectiepomp. We stopten bij een garage die ons bij het simpele woord “diesel” rechtstreeks doorverwees naar een Bosch-centrum. Aangekomen bij het Bosch-centrum er dichtbij, buigt de monteur zich over de motor en vertelt hij me: we maken dit model niet. Hij kan het onderdeel niet eens bestellen. Uiteindelijk hebben we het diezelfde avond online gevonden, maar het was onmogelijk om het op tijd bij ons te krijgen. Gelukkig was de pech niet duidelijk en kwam het vooral voor terwijl we reden in de stad, dus besluiten we zo dicht mogelijk bij Montevideo te komen en kwamen zo dinsdagmiddag in Salinas aan.
We beginnen dan met het opruimen en schoonmaken van onze auto. Uiteindelijk was twee en een halve dag zeker nodig om de auto klaar te maken voor vertrek. Het enige wat we nu nog moeten doen is hem naar de haven brengen en duimen dat onze Isuzu ons onderweg niet in de steek laat. We hadden al ontdekt dat hij niet langer stationair kon draaien en bij elke stop afsloeg. Vrijdagochtend begonnen we aan de weg naar de haven, er was nog zo'n 40 kilometer te gaan. Door in neutraal te rijden, het gaspedaal een beetje ingetrapt te houden en met de linkervoet te remmen, zijn we alle lichten gepasseerd en staat onze auto nu bij de haven geparkeerd, te wachten om in een container gezet te worden. De depotmanager vertelde ons dat ze hem daarin zouden duwen als dat nodig was.
Wat een luxe om na iets meer dan vijf maanden in een daktent in een appartement te kunnen zitten. Weer een lekker bed hebben, meteen naar het toilet kunnen, een douche kunnen nemen zonder dat je jezelf hoeft te organiseren, niet hoeven nadenken over het vullen van water, het batterijniveau controleren, het is heerlijk. Het is ook gemakkelijk om het appartement uit te komen, 100 meter te moeten lopen om vers brood te gaan halen bij de bakker om de hoek.
We moeten toegeven dat reizen in een daktent op een pick-up zoals wij het hadden bedacht een vrij rustieke manier van reizen is. Bij mooi weer is alles in orde ook al zitten we op kampeermeubilair, overdag is het nog redelijk comfortabel. 'S Avonds wordt het iets moeilijker, vooral als er ook nog eens enkele muggen rondvliegen. Als we op de computer willen werken, moeten we ons snel opsluiten in de auto om de slapende kindjes niet te storen en veilig te zijn voor insecten. Daarbij komt ook dat als het waait, comfort al snel wordt vervangen door chaos, dan vliegt niet alleen het meubilair rond je oren, maar ook de borden en kopjes. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het in de tent dan veel moeilijker is om in slaap te vallen. En we zullen het ook maar niet hebben over de regenachtige dagen. Als het regent, staan we vast op onze staanplaats, vast in de tent en de auto, óf bij de eerste opklaringen drogen we snel de tent zoveel mogelijk af, vouwen we hem op en zoeken een overdekte plek. We hebben geluk gehad dat we niet al te veel regenachtige dagen hebben meegemaakt en elke keer konden we plannen maken om een stad te bezoeken.
Maar we hebben toch wel genoten van deze ervaring, het moet toch gezegd worden dat je in een daktent heel dicht bij de natuur staat, het is een echte terugkeer naar de bron, naar het essentiële. We leven voor 99% buiten en nemen de omgeving waar met al onze zintuigen; de geluiden, de geuren, de geringste energie wordt aangevoeld, zelfs de kleinste aanwezigheid blijft niet onopgemerkt. We realiseerden ons dit in Montevideo, waar elk steegje zijn specifieke geurtje heeft en het geluid alomtegenwoordig is.
Over lawaai gesproken, we hebben nog nooit zoveel getoeter gehoord als hier. Wanneer we thuis in Europa zijn, gebeurt het wel eens dat we bij verkeerslichten getoeter horen (misschien iets meer in Italië en Spanje ;)) wanneer het licht op groen springt, hier bijna altijd en vaak voor niets. Persoonlijk heb ik het nooit begrepen, mijn eerste reactie is remmen of ontwijken zoals ons geleerd wordt bij de autorijlessen, hier toeteren ze en hopen ze op een reactie van de ander. Gisteren staken Rosanne en Leon de weg over terwijl een auto vanaf een bepaalde afstand aankwam rijden, hij reed veel te snel, remde niet, vertraagde niet en begon te toeteren. Het moet gezegd dat de voetgangers hier geen voorrang hebben en onoplettendheid soms zware gevolgen heeft bij het zien van alle beschadigde auto's in het verkeer.
Gisteren hebben we het carnaval van Montevideo kunnen bijwonen, het was indrukwekkend om te zien hoeveel volk het verenigt, maar ook de kleurrijke kostuums en om de trommels te horen elke keer dat ze voorbijkwamen. De rest van de week brengen we hier door in afwachting van onze terugvlucht op zondag.