Alle beschikbare artikels...
Het begin van de reis 19/09/2023
We dachten Montevideo te verlaten maandag namiddag nadat we de pick-up hadden opgehaald, maar alles is anders gelopen. Onze afspraak van maandag werd verplaatst naar dinsdag 14.00 uur, waarop we samen met onze Duitse ''Container Buddy'' (containergenoot) Jonas aankwamen op het kantoor van Edouardo en Gerardo, het bedrijfje dat ons hielp de container op te halen, om alle douaneformaliteiten te doorlopen en onze auto in te schrijven in het land.
Als echte Europeanen, dachten we het openstaande saldo per bankoverschrijving te kunnen betalen, helaas, zoals op onze eerste dag, begrepen we snel dat dit niet mogelijk was. In Uruguay heeft elke bank zijn eigen systeem, Gerardo wist niet eens wat een IBAN nummer was, simpelweg omdat het er niet bestaat.
Op dat moment begon de race om contant geld en zaten we snel aan onze kaartlimieten. Gelukkig heeft Jonas ons de goede tip gegeven om een Western Union profiel aan te maken waardoor we gemakkelijker en snel contant geld konden verkrijgen bij wisselkantoren verspreid over heel Latijns-Amerika.
Omdat we onze container niet konden ophalen op dinsdag, namen we een nieuwe afspraak voor de volgende dag 14u waarop we alle twee de volledige som geld zouden meenemen. We hebben uiteindelijk onze auto woensdag namiddag kunnen terughalen na een hele middag te hebben doorgebracht op de containerhaven met het in orde maken en verbeteren van de verschillende administratieve papieren. Door al de tikfouten of de foutjes door onoplettendheid bij de diverse elektronisch ingevoerde gegevens, moest alles worden gecorrigeerd zodat het goed overeenkwam met onze identiteits- en voertuigidentificatiepapieren. Om 18u konden we eindelijk de haven uitrijden met onze TIP (Tijdelijke Importvergunning) in onze eigen auto. Omdat het ophalen van de pick-up zo lang had geduurd, zijn we de volgende ochtend pas Montevideo uitgereden.
De eerste indrukken van de rijden in de stad bevestigden snel mijn vermoedens, ik voelde me meer in een videospelletje dan op de weg in mijn eigen auto, je moet je voorrang nemen, rijden op de ringweg van Parijs of in het centrum van Barcelona is een lachertje vergeleken met dit.
Eens de stad uit, zijn de chauffeurs rustiger en konden we genieten van de uitgestrekte velden en vlaktes van Uruguay zonder daarbij de aandacht op de weg te verliezen. Ook al dachten we in het begin dat de wegen ongeveer hetzelfde waren als bij ons, hebben we zeer snel begrepen dat we af en toe een groot gat in weg moesten ontwijken, of door een diepe afwateringspijp moesten rijden, over een hoge snelheidsdrempel moesten kruipen of blokken hout op de weg omzeilen.
Het land is vrij vlak, we rijden langs grote velden van tarwe, koolzaad of luzerne. Deze worden afgewisseld met enorme weilanden waar paarden, koeien, schapen, geiten of varkens grazen. Sommige dorpen lijken op sloppenwijken, andere schijnen beter onderhouden en modern, toch is het beter om altijd contant geld op zak te hebben want, in tegenstelling tot Montevideo en bepaalde kuststations, beschikken niet alle de winkels over een bankterminal .
We hebben onze eerste stop gemaakt op een camping aangeraden door meerdere reizigers, in het dorpje Paraiso Suizo om alles voor te bereiden voor de rest van onze reis. We hebben hier verschillende reizigers ontmoet, één Duitser en drie Zwitsers, zoals ook de eigenaren van het terrein. Ieder heeft nuttige tips gegeven over hun reizen hier, want vele waren hier niet voor de eerste keer, neem maar eens een kijkje op de website van één van hen: www.waypoints.ch, een koppel dat sinds 2005 de wereld rondreist.
Van onze kant moeten wij nog ons ritme vinden sinds we de grote stad hebben verlaten: we jongleren met het school van onze kinderen, lessen doen, koken/eten, een slaapplaats zoeken, 's ochtends wassen, we moeten er nog wennen aan ons nieuwe nomadenleven.
Ik kan niet stoppen met denken aan de levensles die een pater me had meegegeven net voor ik vertrok met mijn mountainbike op de Compostella route: ''Je moet het leven nemen zoals het komt'', of nog beter de zin die Gerardo telkens herhaalde bij elk nieuw papierprobleem in de haven: ''Tranquil, tranquil... Todo se passaro bien !''