Alle beschikbare artikels...
We zijn in Argentinië! 02/10/2023
We staken net na Fray Bentos de Argentijnse grens over om Gualeguaychú te bereiken, een stad waar we wat contant geld (Argentijnse peso's) moesten halen en wat boodschappen moesten doen. Ook al was ik het niet eens met de manier waarop in Europa de gezondheidscrisis rond Covid werd beheerd met de ongelijkheden met regels tussen elk land, moet ik toegeven dat het openen van de grenzen een zeer goede zaak is. Behalve het feit dat ik een uur bezig was met het invullen van al het papierwerk, het voorleggen van paspoorten, het uitschrijven van de TIP voor het voertuig in Uruguay, het aanvragen van de nieuwe TIP voor Argentinië, is het ook verboden om de grens over te steken met fruit, groenten en alle dierlijke producten: melkproducten, vlees en vleeswaren. Wat mijn drones betreft, geen enkel probleem, want ze wegen elks nog geen 500 gram en mijn gebruik is uitsluitend recreatief en persoonlijk, kortom ik verdien er geen geld mee. Anders had ik mezelf op de ANAC-website en ook al mijn drones hebben moeten registreren voordat ik door de douane ging.
Omdat de papieren in orde waren, was het oversteken van de grens slechts een simpele formaliteit. Iets wat alles wat gemakkelijker maakt: Spaans spreken, dit helpt enorm, ook tijdens wegcontroles zijn de gesprekken erg beleefd en de politie is eigenlijk alleen maar nieuwsgierig.
Het eerste wat ons opviel toen we de grens overstaken, was de slijtage van de wegen. Al waren ze in Uruguay nog redelijk netjes, hier zijn ze óf zwaar ingegraven door het gewicht van de vrachtwagens – en 5 cm is niets – óf in extreem slechte staat. De snelheidslimiet op nationale wegen kan dan wel mooi 100 of 110 km/u zijn, maar ruim 80 tot 85 km/u is redelijk correct om de route te kunnen kiezen en hobbels, gaten, enz. te vermijden. Op veel wegen ontbreken delen van het asfalt en er zijn eindeloze circuits waar ruim 40 km/u een goede snelheid is, vooral als je moet slalommen tussen de rechterkant, de linkerkant en het midden. Doordat we de banden 10 tot 15% hebben laten leeggelopen, verminderde voor een groot deel het schudden (en ons comfort verbeterde) en deden we zo de auto wat besparen.
Nog een grappig detail: de spoorlijnen worden tussen de 5 en 50 meter van tevoren aangekondigd. Zelfs als, zoals bij elke kruising, een limiet van 80 km/u iets aangeeft, zonder lampen of slagbomen, is het soms Russische roulette als je de trein niet kunt zien en de enige waarschuwing de claxon is.
Nadat we wat geld hadden opgehaald bij een opnamepunt van Western Union, die de beste wisselkoers heeft, kwamen we tot onze grote verrassing een enorme Carrefour-hypermarkt tegen. Onze nieuwsgierigheid bracht ons er uiteraard toe een kijkje te nemen, ook al waren we gewaarschuwd dat grote winkels meestal veel duurder zijn dan kleine. Dit was voor ons een uitkomst, want toen we net de grens waren overgestoken, hadden we geen voorraad meer en zo waren we niet verplicht verschillende kleine winkeltjes op te zoeken. Het leven is hier veel goedkoper dan in Uruguay, een liter premium diesel kost ons amper meer dan 0,50 euro en een nacht kamperen is gratis op sommige plekken doordeweeks en 3 euro als er warm water is ;)
Als we dachten dat we in een armer land zouden terechtkomen vanwege de enorme inflatie waar Argentinië de afgelopen jaren last van heeft gehad, zijn de etalages en gevels van winkels en warenhuizen veel aantrekkelijker en uitgebreider. Zelfs dorpen, buitenwijken van steden, kleine en grote eigendommen, lijken over het algemeen veel minder triest. De mensen zijn in eerste instantie wat minder open, maar zodra je hallo zegt of hen benadert, zijn ze, net als in Uruguay, erg vriendelijk. De landschappen daarentegen zijn in dit deel van het land erg eentonig, lange rechte lijnen met daarrond velden en weilanden zo ver het oog kan zien, alles is zo plat als een pannenkoek.
Om onze doortrek een beetje te vertragen en de routine te veranderen, brachten we twee dagen door in het natuurpark El Palmar en twee dagen in het educatieve natuurpark San Martin. Maanden voor de reis aarzelde ik om een telelens voor mijn camera aan te schaffen, vandaag heb ik er een beetje spijt van dat ik het niet heb gedaan en dat ik het wilde doen met wat ik had. Ik ben beperkt door mijn grootste zoomlens, een 40-150 mm equivalent aan 80-300 mm in volledig formaat, wat de taak moeilijker maakt. In het eerste park was het vrij eenvoudig om bij het vallen van de avond foto's te maken van de Carpinchos, ook wel Capybara of de Vizcachera (Argentijnse Viscacha) genoemd, maar sinds het begin van de reis is het moeilijker om foto's te maken van de prachtige vogels. Ik moet zeggen dat ze onze aandacht trekken, het wordt voor mij een echte passie en een mooie uitdaging om te proberen zo dicht mogelijk bij hen te komen. Oefening maakt kunst en mijn techniek begint vruchten af te werpen. Met behulp van een beetje wind en door heel langzaam te sluipen of op de juiste plaatsen stil te blijven staan, kan ik ze tot op ongeveer 6 tot 10 meter benaderen.
We vervolgen nu onze route richting Cordoba, ik moet zeggen dat ik niet kan wachten om het voorgebergte van de Andes te zien om uit deze eindeloze vlakte te komen.